VEB YAZILARI

سجاد سیفی

VEB YAZILARI

سجاد سیفی

آشنایی
VEB YAZILARI

سلام عزیز دوستلار

اورگین بیر یاری وار
یارئما بیر یاری وار
آللاهئم یار اونادئ
هارداکئ دیاری وار

پیام های کوتاه
  • ۲۴ بهمن ۹۲ , ۰۰:۰۶
    محبت
آخرین مطالب
آخرین نظرات
نویسندگان

BALACA QARA BALIQ

Çillə axşamı idi. Qoca Balıq dəryanın dibində nəvə-nəticələrini ətrafına toplayıb onlara nağıl danışırdı: Biri var idi, biri yox idi, bir Balaca Qara Balıq var idi. O anası ilə birlikdə kiçik bir arxda yaşayırdı. Arxın suyu dərəyə axırdı. Balaca Qara Balıqla anasının bir qara daşın dalında, yosunların arasında evləri var idi. Ana və bala səhərdən axşama qədər bir-birinin dalına düşüb üzür, hərdən başqa balıqlara qoşulub sürətlə balaca bir yerdə gəzişir və geri qayıdırdılar. Qara Balıq anasının bircəsi idi.
Bir neçə gün idi ki, o, fikrə dalır, az danışırdı. könülsüz və tənbəl-tənbəl o tərəf-bu-tərəfə gedir, geri qayıdırdı. Çox vaxt anasından xeyli geri qalırdı. Anası əvvəlcə elə bilirdi ki, sadəcə olaraq balasının kefi yoxdur, bu kefsizlik tezliklə keçib gedəcəkdir. Lakin… Demə, Balaca Balığın dərdi varımış…
Bir gün səhər tezdən, günəş doğmamış, Balaca Balıq anasını yuxudan oyadıb:
–Anacan, –dedi, sənə bir neçə kəlmə sözüm var.
–Eh, sən də vaxt tapdın! Danışmağı sonraya saxla. Yaxşı olar ki, gəzməyə çixaq, –deyə Ana Balıq gözlərini ovuşdurdu və əsnədi.
–Yox, anacan, mən daha belə gəzməyi istəmirəm. Gərək burdan gedəm, –deyə Balaca Balıq etiraz etdi.
Anası heyrətlə ona baxıb soruşdu:
–Doğurdan getmək istəyirsən?
–Bəli, anacan, hökmən getməliyəm!
–Axı, alaqaranlıqda hara getmək istəyirsən?
–İstəyirəm, gedim görüm, arx harada qurtarır. Bilirsənmi, anacan, uzun müddətdir ki, fikirləşirəm, görəsən arx harada qurtarır? Amma indiyə qədər bir nəticəyə gələ bilməmişəm.
Dünən gecədən gözümü yummayıb hər şeyi götür- qoy etmişəm.

با صبحی دیگر

               چشمی

                    امید را یدک کشید

و در انتهای پیچ سنگین آن روز

صورتش

         واژگون شد؛

وسیب های تر

در سراشیبی آسفالت گونه اش

                                غلتیدند.

 

در پرتگاه پیاده رو

                    نشسته

                        شکسته می شود

قلکِ خالیِ قلبِ کوچکی

وقتی با بوق ممتد بی تفاوتی

از چراغ قرمز چشمانش،

                         عبور می کنیم.

امروز،

       صبح زود

خورشید با دست های روشن سردی

از پشت ذّات سربی سنگین ما

سایه های قد خمیده را

                     تاریک تر کشید

و در کج ترین گوشه ی میدان شهر

تیزی برق ترازو

بر تن گنجشک حبس در سینه ها

                              فرو رفته،

                                         شب رسید.

 

 

مرگی رسیده و شیرین، بچین تو جان مرا

در قاب روشن چشمم ببین نهان مرا

خالی کن این دل سنگین دوباره با نم اشکی

این قلب خسته به دوشش کشد جهان مرا

...

وقتی که او نوازد، تا تار دل نوازی

خرم کند کویرم با نغمه ی حجازی

آنان که با منند و هر دم ولی جدایند

با من بگو سخن ها آینه ی مجازی

در سردی هوایم آتش زده حضورش

این هست آتشی که باید در آن گدازی

من در هوای پاکش دم- بازدم کشیدم

من بی هوا بمیرم ای قلب بی هوازی!!!

ساعت به وقت چشمش از نیمه هم گذشته

در خواب کودکانه مائیم گرم بازی

فجر است تا طلوعش جز اندکی نمانده

امید وصل دارم با یاد او نمازی

در سجده گاه عشقش مهری تو را نباشد

من خاک کوی یارم با من اگر بسازی

صبح است و آفتاب چشمان تو غزل شد

سجاد خوانده چشمت دیگر نمانده رازی

 

آذر ماه 96

در حمله های قبلی قلبم تیر خورده است

از ترکش غرور تو سیلی سیر خورده است

در پشت خاکریز امیدم مهربانی ات

بی عشق سرباز خسته ات زنجیر خورده است

در جاده هستی و مسیرم صحرا

از چشمه ی چشمان تو سیرم دنیا

در فصل خزانم غزلی باش مرا

تا شب غزلم خوانده و میرم فردا

 

آلما گولئ

آغاشدا آلما گولئ

هر اَلدَن آلما گولئ

یارئم گولَر اوز اُل

دُداخدان سالما گولئ

 

 

هر آخر ماهی که به فیشش نظر اندخته است

دل، ماهی آزاد به یک تنگ زر انداخته است

سمت بازار رود یا که خودش را به ارس اندازد

دل به دریا زده خود را خزر انداخته است .

                                              

                                                                        آخر هر ماه

 

تمام حاصل عشقم تو بودی

تو بودی من یکان را دو نمودی

سپس در آینه تقسیم کردیم

هزاران بیت و صدها نو سرودی

 

 

تا به دریای دلت آب روانی بودم

در پی چرخ زمان پای دوانی بودم

کودکی رفت که از سیب، رسیدن خواهد

پیر آن شهر شدم گرچه جوانی بودم .

 

                                                            1396/02/08

 

هر شب رسیده چشم را خواب می خورد

ذهنم به سمت کودکی ام تاب می خورد

ماندم همیشه در عطش چشم آبی ات

این چشمه از کجای دلت آب می خورد

در خاطرم به رستم و سهراب خیره ام        

اشک آمد و کویر تو سیراب می خورد!

بادام تلخ زندگی دو بخش کرد، او

بابا که صورتش به آفتاب می خورد

یادم نرفته سرخی درسی که رد شدیم

سیبی که چیده بودم و بی تاب می خورد

حالا که فصل امتحان شده ، پیشانی من است

در سجده ی کتاب، به این قاب می خورد

                                       1391/12/02

منتظر باید نشست و ایستاد و راه رفت

زیر پای کودکی را روی مهر گام هایش راه برد

واژه ای از او شد و تا دست هایش جمله ساخت

یک درخت،

            در حیاط خانه ی احساس کاشت

صبح در اوج درخت

در میان برگ های ثانیه او را شنید

زود بالا می روم

سبز تر،

          تر می شوم

میوه ی سرخ درخت انتظار

                            حجم کال این دهان را لبریز کرد

زودتر باید رسید

فصل چشمانش که شد

در هوایش باید پرید

خواب راباید نماند

پای خواب آلود این ادراک را بیدار کرد

روی سطح نازک احساس ماه،

                                  هر قدم

چشم های ساده ی شب را همیشه باز بود

زود تر باید رسید

زود تر باید گذشت

منتظر باید نشست و ایستاد و راه رفت .

                                                                                  

                                                                 روستای قره قشلاق  1387/08/05

 

امروز جسم من از تاک می خورد

روحم ز درد جدایی چاک می خورد

در باغ زندگی ام فصل زرد هست

روزی تمام جسم مرا خاک می خورد

خاطرت خواهم اگر خاطرم از یاد رود

دل از این خار بریده پیش شمشاد رود

بیش از این ها دل دیوانه ی من عاشق توست

عشق باری که به غم، هم به دلی شاد رود

مجرم خاکی دل در قفسی زندانی است

سوی یارش نتوان بسته که آزاد رود

درس دل تا تو نبودی همه غم بود و محن

دیگر از مشق دلم غصه و اشداد رود

هر سحر در طلبت دست نیازم بالاست

پای جاهل به طلب در پی استاد رود

پر اگر شد دل من از دم ابلیس و هوا

فصل سبز غزلم یک شبه بر باد رود

سوخت این دل همه جا آتش عشقت برپاست

عشق دردی که در این سینه ی سجاد رود

                                                       مشهد مقدس 88/10/25

در سردی صبحی که دلم غمگین است
سربی شده بیتم و کمی سنگین است
شیطان گل امید دلی را سر زد
بی یاد خدا شد دل اگر, مرگ این است.

فجر است و نامه ی تقدیر مهر شد

صبح آمد و گذشت و دلم ظهر شد

شام است و راهی شب می شوم، خدا !

این دل برای تو آیا دمی طُهر شد؟

 

چشمان تازه بیاور نگاه کن

صبح آمد و نظری در پگاه کن

در دفتر ثبت نگاه خود

بانوی آفتاب راعقد ماه کن .

راه رفتم و نشستم، خواستم چیزی بنویسم؛ ولی دیدم زبان گفتنش را ندارم . باید صبر کرد؛ شاید بیاید واژه ای که در سفر است. شمردم روزهایم را. برای خودم افسانه ای شده ام . آینه روبروی من هست و من روبروی آینه .عمیق می شوم و غرق در درون آینه و خودم؛  گم می شوم، گم می شوم، گم . پشت سرم عکس کودکی است شبیه خودم . می روم تا خودم و می روم تا او . به زور سیب هم شده می خندم. چشمهایم را می بندم . گریه می کند . تازه متولد شده، خیلی کوچک است. نمی داند ولی می دانم، زندگی او را در آغوش گرفته خواهد برد  به سمت ناکجاها، شاید به آب، شاید به  آفتاب و روزی درون خاک های سرد .هوا گرم است و من در درون خود روزهای سرد را تجربه می کنم. در گیر و دار رزم مقدس او تیر خورده است و پشت خاکریزهای قلب خسته ی من درد می کشد . در حمله قبلی قلبم شکست خورده ام . ولی می دانم، این بار نوبت پیروزی آینه هاست .

در این سرای دل غذای فکر من همیشه شیرین نیست

به کام فرهادم به جز نگاه تو بگو چو شیرین کیست؟

"حقیقت"

 

دستم را دراز می کنم

در آرزوی لمس،

به سیمی مسی بر می خورم

که جریان برق را در خود می برد

 

تکه تکه می بارم

مثل خاکستر،

فرو می ریزم

 

فیزیک حقیقت را می گوید

کتاب مقدس، حقیقت را می گوید

عشق، حقیقت را می گوید

و حقیقت، رنج است.

 

 

بعد از مدت ها سری به دوستم زدم؛

خیلی خوشحال شد

با خودش گفت:

عجب رفیق باوفایی دارم

نمی دانست،

برای قرض کردن پول به یادش افتاده ام .

عید بود.

توی خیابون،

یه مرد با سر و وضع ژولیده ازم کمک خواست

طاقت نیاوردم کمکی نکنم

دستم رو توی جیبم بردم

آهی کشیدم و رد شدم

مرده با خودش گفت:

عجب آدم خسیسی

نمی دانست،

در جیبم چیزی نبود، به جز کارت عابر بانک خالی .