مرگ رسیده

مرگی رسیده و شیرین، بچین تو جان مرا

در قاب روشن چشمم ببین نهان مرا

خالی کن این دل سنگین دوباره با نم اشکی

این قلب خسته به دوشش کشد جهان مرا

...

جاده هستی

در جاده هستی و مسیرم صحرا

از چشمه ی چشمان تو سیرم دنیا

در فصل خزانم غزلی باش مرا

تا شب غزلم خوانده و میرم فردا

 

فصل زرد

امروز جسم من از تاک می خورد

روحم ز درد جدایی چاک می خورد

در باغ زندگی ام فصل زرد هست

روزی تمام جسم مرا خاک می خورد

تولد یک پرونده

میان یک پوشه شکایت خنده است

امید من فردا به حکم آینده است

و مرگ پروانه به دست یک پوشه

دوباره فردا شب تولد پرونده است .