آیه ی عشق

مشقی از دفتر غزل ها(قدیمی)

از این دل من تا دل تو راهی نیست

جز درگه یارم در و درگاهی نیست

باز آی دل شاعر خود روشن کن

جز ماه رخت در شب من ماهی نیست

ماهر شدی و تیر نگاهت به دلم خورد

در جاده به جز عشق تو همراهی نیست

جان از طرف مشرق رویت روشن

بی تو سحری نیست سحرگاهی نیست

کوتاهترین حلقه ی وصلت دل تنگم

جز هجر تو و زخم فراق آهی نیست

با چشم تماشای تو دنیا زیباست

اینجا همه عاشق بد و بدخواهی نیست

لایق تر از آنی که به توصیف در آیی

این دفتر و کاغذ همه جز کاهی نیست

دستان تو در دست من از آیه عشق است

با آیه ی چشمان تو گمراهی نیست

                                                                                                          

 

ما کلنگی

در انتهای روز

وقتی تخمه های بی تفاوتی

                          در جیبهایمان شاداب تاب می خوردند

و بادست های بی تفاوت تری

                          زیر دندان تردید ها شکسته خورده می شوند

آفتاب را نگران شدم

و کودکانی که گم شده اند

در پارک های کوچک بی قواره ی بزرگ شهر

مادران بی خبر،

                    حیران

در حمایت ظلمات بی پاسخ مردم

راه های رفته را دوباره می پرسند

در سایه های چرخ فلک های بی فلک

                                      زیر خنده های بی نشاط، ناپدید

ذره ذره خرد می شوند

***

خرد و خراب باد     

              پستوی کوچک کلنگی دنیا

باید خراب کرد

            برج های زیبای شهر را

                                    که مانع دیدار آفتاب می شوند .

 

تبریز 28 تیر ماه 87

 

خاک، تر

این چه رویایی است من دیدم

ابراها

دست در دست سائیدند

غریدند

باریدند

خاک، تر شد

این نشستنگاه خاکی خیس تر شد

دانه های فصل نوشیدند

روئیدند

روی این پهنای خشک سرزمین من

خواب خیسی بود دیدم

باد بی ابر آمد اینجا

خاک تنها

سینه اش گرم است و سوزان

سال دیروز آمد او را

ابرها،

دست در دست سائیدند

غریدند

باریدند

خاک، تر شد

این نشستنگاه خاکی خیس تر شد

دانه های فصل نوشیدند

روئیدند

این چه رویایی است من دیدم .

 

فروردین-87

 

سرسره ها

از خنده ی لیز سرسره ها می آیم

و موازی خواهم رفت

تا به اندازه ی بالی که کبوتر دارد

و به اندازه ی اوج

جمع شان خواهم کرد

جمع شان پرواز است؛

درس امروز تو چیست؟

آفتاب است آقا!

پای شب را شستم

دست هایم پاک است

ناخنم کوتاه است

خوانده ام دیشب کودک درس ریاضی را من

روی  درسم رفتم

خواب ها ضربم کرد

پای من داخل صفری افتاد

پای من زخمی شد

پای من می لنگید

روی فصلی او رفت

فصل منهای خودم

فصل منهای زمین

فصل منهای زمان

و کشید او چه قشنگ

فصل منها شدن و ماندن ها

یک کبوتر آنجاست

آن کبوتر پر زد

پس چه شد ؟

او چندتاست؟

من به او می گویم:

پر زد او آن بالاست .

می راند، می خواند

مرد تنها؛

جغد تاریکی خود را می راند

درخودش پنهان بود

در سراشیبی یک روز پر از رفتن خود

                                         پرده ی شب به زمین دوخته بود

دست او در پی او نالان گفت:

مگر امروز برایم خوش رنگی است

شده اینجا ویران

چشم تو در شب من بد رنگی است

خانه ها پنجره ها شان همه در بند است

ناگهان دست او بالا رفت

با صدایی لرزان

و کلوخی که در آن تاریکی

                               روی تاریکی نمناک خودش می غلتید

همچنین او می راند

                      بی خبر او می خواند.

دی ماه 86

به یاد و برای سهراب سپهری(آسمان واژه ی رنگ)

آسمان باید شد

واژه ای مثل همان

تکه ای ابر زمان

رایگان بخشش کرد

                    به زمین باران را

تا که ادراک زمین

فصل تنهایی خاک

خیس دانایی باران بشود .

آذر-86

 

 

 

راز شب

دیری است؛

آن سایه های پشت پنجره

                               در پشت سیاهی به خواب رفته اند

سگ ها چه سرد خفته اند

 بس خسته و ملول،

شب ساکت است و خسته تر

او در نگاه خود

                آشفته مانده است

در چشم اوخوابی نمانده است

در فکر آشنا؛

او گفته راز خود به من

آن سوی خاک ها

آفتاب را

            در پشت تپه هاست

                                  هر لحظه انتظار می کشد .

 

چهارم دی ماه هشتاد و شش

 

فانوس

نور فانوسی کو؟

کرم شب تابی کو؟

زیر سقف این خانه

او چرا می نالد؟

سقف اینجا زندان؟

یا که من زندان بان

او برایم نالان

سقف اینجا تاریک!

سقف آنجا بی نور!

خانه ام بی فانوس

فکر یک فانوس است.

خانه ای بی زندان

شام مان فانوسی

او شود مهمانم

کرم شبتابش من

نور فانوسم او

نور فانوسی کو؟

کرم شب تابی کو؟

آبان 86

 

عین شین قاف

من الفبای دلم را به تو می خوانم باز

عین آن نبض عطش فاصله از یک مقصد

به، چه شیرین ره این شین

مرغ پرواز به سویش باید

پای در قاف،

رهش قافله بان می خواهد

قصه را آخر و پایان باید

آخر قصه ی ما شیرین است

گر از این قافله کج در ره دیگر نشویم

من که با تو همگی ما بشویم

دست در خوان الفبای دگر ما نبریم .

                                                                              شهریور 86

پر پروار

پر پرواز و پریدن همه آغاز کنید

چه کسی بود به من گفت بخوان،

که بخوان سوره ی آغاز شدن

یخ دل آب کنید

دل پژمرده ی تان را همه سیراب کنید؛

سر این سفره ی شب،

روشنایی شده مهمان

شب سردی است ولی پنجره ها باز کنید؛

شب اخموی زمین

دل شب، شب پره ای

لب فانوس شما سیر شود

زن آن خانه تان پیر شود

پر پرواز و پریدن همه آغاز کنید .

آذر ماه 86

کوه

^{زیر سنگینی سنگ}

^{کوه از پشت زمان ها که به کوهان شتر گفت:}

                                                             ^رفیق

^{و به پروانه که از دامنه اش رد می شد}

^{قصه کوه شدن رسم صلابت می گفت}

^{و در اندیشه آن بود چرا گل نشده}

^{یا که روزی که به شب گفت سلام}

^{گرم بازی بشود}

^{صبح شد}

                 ^{فردا، روز}

^{کوه باشد و بگوید:}

                      ^{خدا حافظ دوست .}

 

^{پاییز 86}

   

جمعه ای دیگر

یارب امشب دل من بی تو سحر کرد گذشت

ثروت قدر، دلم، نقد هدر کرد گذشت

ماه آمد دل من از سر سوز آه کشید

جمعه ای دیگر و یاری که سفر کرد گذشت

 

رمضان 92

بهار

سمت یک باغچه در کنج زمان

                               حرف سرما شده باز

بو ته یاسی که به من گفت :

                                      بخوان

سبز باید؛

و نگاهی که به ما گفت:

                                     بهار .

فروردین 86

مهمانی

به نام دوست که هر چه داریم از اوست

با سلام و عرض ادب

امروز روز مبارکی است. هجدهم مرداد ماه یک هزار و سیصد و نود و دو مصادف با اول شوال یک هزار و چهارصدو سی چهار .روز جمعه هست و عید سعید فطر . اگه درست خاطرم باشه حدود چهار سال پیش این شعر رو نوشتم، نوزدهم رمضان بود . هوا سرد نبود، گرم هم نبود . و امروز هم همچنین . کسی منتظرم بود، و امروز هم . من قصد ندارم به صورت حرفه ای وبلاگ نویسی کنم . شاید به عنوان شاعر و یا بهتر عرض کنم ماعر و ... تنها یک تجربه . پر گویی نمی کنم؛  و امروز رابه فال نیک گرفته و شروع می کنم . امیدوارم بنده را از راهنمایی هاتان بی بهره نگذارید.

با تشکر

تقدیم به همه ی عاشقان

 

 

کفش من تا به ابد خالی شد

و نگاهی، چشم زیبای سحر را به درونم بخشید

و دلم خواب شدیدی به دلش راه نداد

روی بیداری ماند

کشور بیتاب دلم، پر شد از شهر خدا            

شاخه ی مو به من آویزان شد

او چقدر پر بار است

و من از نور علی نور پرم

چشم هایم جاری است

چه صفایی دارد، فجر

وقت رفتن حالاست

اتوبوس لب من پر جمعیت واژه همه زیبایی هاست .

 

*

 

واژه هایم تاریک

و کسی می آید

واژه هایش نور است

من خریدار فقط واژه ی نور

 

*

 

واژه ها را بردار    

                    و به اکسیر وجودش بسپار

و بیا

      با تلاوت عشق را گوش کنیم

همه با عشق پریم .

 

 *

 

نکند جا ماندیم

پس بیا تا برویم

پرده را بشکافیم

پنجره باز کنیم

پشت هر پنجره ای وسعت باز حیاتی است به اندازه او

روی هر ذائقه واقع نشویم

دست احساس نوازشگر خود را به حقیقت بزنیم

جریان را

و نفس را

سمت یک قافله از درک بشارت بدهیم

وقت رفتن شده

باید برسیم

و نهال دل خود برداریم

و بکاریم تا اوج

                   تا خود دست خدا

                                       تا فرج

                                                  تا شب وصل .

و چه روز است امشب

پس بیا تا برویم

آسمان راه علی(ع) را به زمین پل زده پیوند دهیم.

 

*

 

آبی نور نگاهش جاری است

چشمه آن سوی تر است

کرت خشکیده کمی، تر

سبز

برگ شویم .

 *

میوه ها در طلب سرخ رسیدن دست در شاخه ی نور

ما همه منتظریم

صبح فردا همه جا مهمانی است .

نوزدهم رمضان 87