سیب های تر

با صبحی دیگر

               چشمی

                    امید را یدک کشید

و در انتهای پیچ سنگین آن روز

صورتش

         واژگون شد؛

وسیب های تر

در سراشیبی آسفالت گونه اش

                                غلتیدند.

 

سیب رسیدن

 

تا به دریای دلت آب روانی بودم

در پی چرخ زمان پای دوانی بودم

کودکی رفت که از سیب، رسیدن خواهد

پیر آن شهر شدم گرچه جوانی بودم .

 

                                                            1396/02/08