سیب های تر

با صبحی دیگر

               چشمی

                    امید را یدک کشید

و در انتهای پیچ سنگین آن روز

صورتش

         واژگون شد؛

وسیب های تر

در سراشیبی آسفالت گونه اش

                                غلتیدند.

 

پرتگاه پیاده رو

در پرتگاه پیاده رو

                    نشسته

                        شکسته می شود

قلکِ خالیِ قلبِ کوچکی

وقتی با بوق ممتد بی تفاوتی

از چراغ قرمز چشمانش،

                         عبور می کنیم.

میدان شهر

امروز،

       صبح زود

خورشید با دست های روشن سردی

از پشت ذّات سربی سنگین ما

سایه های قد خمیده را

                     تاریک تر کشید

و در کج ترین گوشه ی میدان شهر

تیزی برق ترازو

بر تن گنجشک حبس در سینه ها

                              فرو رفته،

                                         شب رسید.

 

 

اوج درخت انتظار

منتظر باید نشست و ایستاد و راه رفت

زیر پای کودکی را روی مهر گام هایش راه برد

وا‍ژه ای از او شد و تا دست هایش جمله ساخت

یک درخت،

            در حیاط خانه ی احساس کاشت

صبح در اوج درخت

در میان برگ های ثانیه او را شنید

زود بالا می روم

سبز تر،

          تر می شوم

میوه ی سرخ درخت انتظار

                            حجم کال این دهان را لبریز کرد

زودتر باید رسید

فصل چشمانش که شد

در هوایش باید پرید

خواب راباید نماند

پای خواب آلود این ادراک را بیدار کرد

روی سطح نازک احساس ماه،

                                  هر قدم

چشم های ساده ی شب را همیشه باز بود

زود تر باید رسید

زود تر باید گذشت

منتظر باید نشست و ایستاد و راه رفت .

                                                                                  

                                                                 روستای قره قشلاق  1387/08/05

 

جغد تاریکی

مرد تنها

جغد تاریکی خود را می راند

در خودش پنهان بود

در سراشیبی یک روز پر از رفتن خود

پرده ی شب به زمین دوخته بود

دست او در پی او نالان گفت:

مگر امروز برایم خوش رنگی است

شده اینجا ویران،

چشم تو در شب من بد رنگی است

خانه ها پنجره ها شان همه در بند است

دست او بالا رفت

و صدایش لرزان،

و کلوخی که در آن تاریکی

روی تاریکی نمناک خودش می غلتید

همچنان او می راند

بی خبر او می خواند .

 

زمستان 68 - روستای قره قشلاق قوری چای

 

زودتر

زودتر باید رفت
       به کلاسی که همین اطراف است
کف آن سیمان نیست
و چقدر از نفس سرد زمین دورتر است
دورتر نیست از اینجا،
              آنجاست!
روی آن کوه که در دفتر نقاشی ما زیبا شد؛
پشت این خانه ی من،
              داخل مدرسه ی ما

گرمی فصل کلاس

           که در آنجا کودکان آب به هم می پاشند
و چه نزدیک به ما واژه ی آب
وقت تبخیر نگاه
می شود ابر شد،

خنده چکید؛
می شود بالا رفت
از چناری که در این نزدیکی است
و چناری که در آن سوی، تر است؛
می شود نسخه ی اصلی برداشت
                      و بیاویخت به یاد
می شود کودکی در وزش باد شنید
که برای دل خود می خواند
صفحه ی سربی یک حادثه را
و به گل می گوید:
            چه زمین کوتاه است؛
مثل این خط کش من زود شکست
زودتر باید رفت .

روستای قره قشلاق - پنجم اردی بهشت 1387

 

زن آن خانه ی تان پیر شود

پر پرواز و پریدن همه آغاز کنید

چه کسی بود به من گفت بخوان ؟!

که بخوان سوره ی آغاز شدن

یخ دل آب کنید

دل پژمرده ی تان را همه سیراب کنید

سر این سفره ی شب

روشنایی شده مهمان

شب سردی است؛

ولی پنجره ها باز کنید

شب اخموی زمین،

دل شب، شب پره ای

لب فانوس شما سیر شود

زن آن خانه ی تان پیر شود

پر پرواز و پریدن همه آغاز کنید .

 روستای قره قشلاق - آذر ماه 86

تا مهر مهربان ( در بهار، به یاد پائیز و کودکان بهاری روستای قره قشلاق قوری چای )

امروز بچه ها

یک فصل تازه شد

با دست های سرد

با باد خوش زبان

او مهر مهربان

اینجا چه گرمِ گرم،

آنجا چه سردِ سرد،

بیرون این کلاس

درسی دوباره شد

یک برگ منتظر

یک رنگ تازه داشت

سبزی به رخ نداشت

او زردِ زردِ زرد

پیراهنی جدید

بادی که می وزید

در پشت این نگاه

حرفی دوباره داشت

او تاب خورد و رفت

با دوستان خود

مهمان خاک شد

او منتظر نشست

ناگاه یک نفر،

شاید که بی خبر

پا بر رخش گذاشت

پا روی آن نگاه

خش خش کنان شکست

پیمان کهنه را

با خاک او ببست

پیمان تازه را .

 

قره قشلاق - مهر 86

 

روز غلیظ

زیر سنگینی سنگ

شهرهایی که همه شهره گی اش از سر بی فانوسی

غرق در خواب زمین

حتی صبح

خانه ها غرق سکوت

پشت پرچین هاشان،

               سایه ها غرق سقوط؛

پشت یک روز غلیظ

زیر سنگینی سنگ .

 

آذر ماه 86

 

کوی دبستان

روی در کوی دبستان، رفتم .

خانه ها در راهش

               همه شان خالی بود

سبزه ها شان تاریک

تکّه نوری دیدم

روی دیوارش چیدم

خانه هاشان بیدار

            همه شان بی دیوار

سایه ها دیوار شدند

سایه ها خواب به من می دادند

من به آنها مهتاب

سایه ها روشن و بی خواب شدند

روشنی دور شد و من به کنارش رفتم

ناگهان، یکسره آنجا همه جا ابری شد؛

بارید

در مسیر بارانی، قطره هایی تشنه

جرعه آبی دادم، همه سیراب شدند

قطره ها باریدند

           همه در وسعت تنهایی من،

جوشیدند؛

چشمه هایی که در آن تازه هنوز

پیچ و خم های گل پیچک من

پشت دیوار زمان

روی دیوار زمین

زیر دیوار خودم پنهان بود .

09/09/89

کوی ما

در این رویای پائیزی

زنم جارو به برگ ذهن پرّانم

قلم جارو

       زمین بر زیر دستانم

صدای های-هوی من

                  قلم را بی اثر کرده است

دلم، ذهنم در این طوفان

در آن سوی زمستان ها

هوای کوی تابستان

              که آنجا سایه ها روشن؛

هوای کوی "ما" کرده است .

 

یازئلی - روستای قره قشلاق - آبان ماه 86

نمازخانه ی دانشگاه

نماز خانه ی دانشگاه

در کنار آن یک بوفه

ظهر آن روز رسید

چه شلوغ است آنجا !

چه شلوغ است آنجا !

بوفه را می گویم،

طعم خوردن پر بود

بوی ساندویچ سیمانی

در کنار آن مرغی است

مرغ عشق آنجا نیست

پس کجا او پر زد ؟

او کجا زندانی است ؟

امتدادش دادم

دل ما کوتاه است

او چرا بینهایت نیست ؟

ساندویچ دل شده است !؟

آن نمازخانه ی ما هم؛

                 نکند، ای خدا !

                          سال بعد،

                                  یا فردا

                                        ساندویچی بشود .

 

تبریز - فروردین ماه 86

 

مهر آب

یک شروع،

            آغاز و پایان و مسافر می رسد

یک مسافر گام هایش آفتاب

آفتاب امروز هم با او رسید

 

آسمان امروز هم سرریز فجر

فجر آمد

با نگاهش خلوت تاریک چشم را که دید

نور با پای سحرخیزش دوید

خواهشی از آینه بی تاب شد

در درونم بینهایت راه رفت

چشم هایم تا خدا بی خواب شد

راه رفتم

          با سفر

                   تا کربلا

تا طلوع آب های تشنه ی دریای عشق

تا طلوع صبح صادق از واژه ها

                                  تا رسیدن

                                               تا فرج

                                                      تا مِهر ِ آب

آب را باید شنید

"عشق را باید دورکعت خواند و رفت"

یک شروع،

           آغاز و پایان و مسافر می رسد .

 

روستای قره قشلاق -02/07/87

چشای بی خواب

^{_{باور کنی یا نکنی دوس دارم آفتابی بشم}}     

^{_{شب بیام و به چشم تو روشن و مهتابی بشم
شب که میشه چشای من دنبال روشنای توست}}         

^{_{چشای من دور نگات یه کرم شب تابی بشم}}

^{_{از توی اون تنگ دلم جس بزنم توی دلت}}                     

^{_{تو اون دل دریای تو ماهی بی تابی بشم}}  

^{_{آروم آروم قد بکشم برم تا اوج آسمون}}                      

^{_{از چشات آروم ببارم یه دریای آبی بشم}}

^{_{دستای من تو دست تو جاده چقد رفتنیه}}               

^{_{شب رو تا صُب راه برم و چشای بی خوابی بشم}}

فروردین 88

سبز خیال

^{طرح گرمای دلم}

                        ^{روی تاریکی و سرمای زمین می ریزد}

^{شعله ی سبز خیالم سرریز}

^{آسمان شده سرریز از فجر}

^{نقطه های دل او پنهان نیست}

^{و چقدر فاصله ها نزدیک است}

^{و اگر روی دلش دست کشم}

^{ممکن است لق بشود}

                              ^{و بیافتد به زمین}

^{و چه زیبا می شد}

^{روی سجاده ی شب}

                          ^{می شود سجده ی بارانی شد!}

 

86 - روستای قره قشلاق قوری چای