مرگ رسیده

مرگی رسیده و شیرین، بچین تو جان مرا

در قاب روشن چشمم ببین نهان مرا

خالی کن این دل سنگین دوباره با نم اشکی

این قلب خسته به دوشش کشد جهان مرا

...

زاده غزل

حمله قلبی

در حمله های قبلی قلبم تیر خورده است

از ترکش غرور تو سیلی سیر خورده است

در پشت خاکریز امیدم مهربانی ات

بی عشق سرباز خسته ات زنجیر خورده است

جاده هستی

در جاده هستی و مسیرم صحرا

از چشمه ی چشمان تو سیرم دنیا

در فصل خزانم غزلی باش مرا

تا شب غزلم خوانده و میرم فردا

 

فیش حقوقی

 

هر آخر ماهی که به فیشش نظر اندخته است

دل، ماهی آزاد به یک تنگ زر انداخته است

سمت بازار رود یا که خودش را به ارس اندازد

دل به دریا زده خود را خزر انداخته است .

                                              

                                                                        آخر هر ماه

حاصل عشق

 

تمام حاصل عشقم تو بودی

تو بودی من یکان را دو نمودی

سپس در آینه تقسیم کردیم

هزاران بیت و صدها نو سرودی

 

سیب رسیدن

 

تا به دریای دلت آب روانی بودم

در پی چرخ زمان پای دوانی بودم

کودکی رفت که از سیب، رسیدن خواهد

پیر آن شهر شدم گرچه جوانی بودم .

 

                                                            1396/02/08

 

فصل زرد

امروز جسم من از تاک می خورد

روحم ز درد جدایی چاک می خورد

در باغ زندگی ام فصل زرد هست

روزی تمام جسم مرا خاک می خورد

بیت سربی

در سردی صبحی که دلم غمگین است
سربی شده بیتم و کمی سنگین است
شیطان گل امید دلی را سر زد
بی یاد خدا شد دل اگر, مرگ این است.

نامه ی تقدیر

فجر است و نامه ی تقدیر مهر شد

صبح آمد و گذشت و دلم ظهر شد

شام است و راهی شب می شوم، خدا !

این دل برای تو آیا دمی طُهر شد؟

 

چشمان تازه

چشمان تازه بیاور نگاه کن

صبح آمد و نظری در پگاه کن

در دفتر ثبت نگاه خود

بانوی آفتاب راعقد ماه کن .

دجّال این زمانه

دشمن برای خودش فکر چاره است

ماه از نگاه کجش بی قواره است

ترکیب آهن و ماه و دروغ محض،

دجّال این زمانه ی ما ماهواره است .

غزل نیمه کاره است

بی تو همیشه غزل نیمه کاره است

ماهی و چشم تو یک استعاره است

من یک مسافر گم کرده راه،

محتاج چشمک یک تک ستاره است

...

 

 

دلم تنگ ( با اجازه از بابا طاهر )

دلم تنگ دلم تنگ دلم تنگ

به یارم می زنم با تلفنم زنگ

شقایق این دلم خونابه خون است

ببخشا با تو گاهی می کنم جنگ

دست های رنگی

دست های رنگی بی خواب است
شب نشسته پیش او مهتاب است
چشم ها آسمان می خوانند
دل برای رسیدن چه بی تاب است .

شب است . روشن مثل همیشه . چشمانم خسته ی خواب، و خواب همیشه مرا ربوده است . نقش گلی به رنگ سرخ بر بالشم نقش می کنم؛ با ساقه ای پر از خار . ساعت هنوز خواب نرفته است . و من در پی عقربه های سرخ زندگی ام . حتی لحظاتی که پشت خاکریز های قلبم شاید مرگ در پی حمله ای است . خواب کولاک می کند . فردا باید پشت بام چشمانم را حسابی بروبم . فردا باید بروم . و امروز هم باید می رفتم که نرفتم!

فردا باید نقشی کنم از مرغ دلم که بال و پر می زند در این قفس . امروز هم باید نقشی می زدم که نزدم . همیشه نقاشی ها ناتمام می ماند . وقتی می خواهی تمامش کنی قصه ای شروع می شود . و دوباره رنگی و دوباره نقشی . همیشه نقاشی ها ناتمام می ماند . شبیه من، شبیه پاهایم، شبیه قصه های شهرزاد . فردا باید بروم . امروز هم باید می رفتم که نرفتم !